Την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα στο παλιό γήπεδο της πόλης απέναντι από το Λιμνίο, προκειμένου να παρακολουθήσω τον αγώνα της τοπικής ομάδας του ΟΡΦΕΑ Ξάνθης με την Νέα Ζίχνη, για το πρωτάθλημα Δ’ Εθνικής. Με περίμενε όμως μία πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Μπήκα σε έναν σκουπιδότοπο, έναν απέραντο βρωμερό και τρισάθλιο –υποτίθεται- αθλητικό χώρο, όπου καμία 300αριά ηρωικοί φίλαθλοι, παρακολουθούσαν την αγαπημένη τους τοπική ομάδα, καθισμένοι ανάμεσα σε κουτιά από αναψυκτικά, βουναλάκια από σπόρια, σακούλες και ότι άλλο σκουπίδι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η απόλυτη εγκατάλειψη ενός αγωνιστικού χώρου που κάποτε φιλοξενούσε παιχνίδια Α’ Εθνικής, που γέμιζε από 7 και 8 χιλιάδες φιλάθλους.
Τελικά αναρωτιέμαι, τόσο μπορούμε ως λαός; Αυτό είναι το περισσότερο που μπορούμε να πετύχουμε;
Που είναι οι προβεβλημένοι αθλητικοί παράγοντες; Που είναι οι τοπικοί άρχοντες να θαυμάσουν τα επιτεύγματα τους, να δουν που πήγαν τα χρήματα του ελληνικού λαού που δαπανήθηκαν για να φτιαχτούν γήπεδα και εγκαταστάσεις και ύστερα να εγκαταλειφθούν στην μοίρα τους που φαντάζει προδιαγεγραμμένη, αφού πλέον δεν υπάρχει η συλλογικότητα, η κοινή ανησυχία, το κοινό ενδιαφέρον, η αγάπη για την καθαριότητα, την ευταξία, την ομορφιά γενικότερα, ενώ το ενδιαφέρον γενικά για τα συλλογικά, ατόνησε ;
Και εμείς, αδιάφοροι, βολεμένοι, συνηθισμένοι με την βρωμιά και την εγκατάλειψη, συμβιβασμένοι με την μετριότητα και την απαισιοδοξία, καθόμαστε στο λιγότερο βρώμικο καθισματάκι, προσέχοντας μην σκοντάψουμε στα μπουκάλια, στα σκουπίδια, στα άγρια και άβαφα τσιμέντα!
Κρίμα και πάλι κρίμα, που ένα γήπεδο στολίδι κατάντησε σκουπιδότοπος, κρίμα γιατί σε αυτό το γήπεδο παίζουν δικά μας παιδιά, και δίνουν την ψυχή τους για ένα θέαμα ευχάριστο, χαρούμενο. Εύχομαι να μην συμβεί κάτι για το οποίο αργότερα θα τρέχουμε, ένα ατύχημα, μία πυρκαγιά, που θα μας ξυπνήσει ετεροχρονισμένα, όπως γίνεται πάντα σε αυτήν την χώρα. Πώς περιμένουμε να δούμε γήπεδα Γ και Δ εθνικής γεμάτα από κόσμο, όταν την ίδια ώρα στην Αγγλία και στην Γερμανία, τα γήπεδα των επαρχιακών ομάδων της ίδιας κατηγορίας είναι πολύ καλύτερα από τα δικά μας της πρώτης κατηγορίας;
Θέτω τον εαυτό μου στην διάθεση οποιουδήποτε υπεύθυνου, αρμόδιου τοπικού ή αθλητικού παράγοντα, προκειμένου ομαδικά και συλλογικά, όσοι αγαπάμε την περιουσία αυτής της πόλης, να πάμε σε μία ημέρα και να καθαρίσουμε αυτόν τον χώρο, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο παιχνίδι. Ίσως μάλιστα, αν το κάνουμε μία φορά, να μην χρειασθεί ξανά, διότι θα είμαστε περισσότερο προσεκτικοί και δεν θα το βρωμίσουμε ξανά.
